فوتبال ایران و انتخابی جام جهانی؛ شاید وقتی دیگر

بعد از جلسه کنفدراسیون فوتبال آسیا با فیفا تصمیم گرفته شد تا مسابقه‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ برای جلوگیری از شیوع بیشتر ویروس جدید کرونا عقب بیافتد.

اما یک تبصره در این دستورالعمل جالب توجه است: اگر دو فدراسیون کشورهایی که با هم مسابقه دارند توافق کنند، بازی سر موعد مقرر برگزار خواهد شد. به نظر می‌رسد این تبصره برای این گنجانده شده که بعضی از مسابقه‌ها طبق برنامه جلو بروند و به تقویم بازی‌های بین‌المللی بیشتر از این فشار وارد نشود. برای مثال برگزاری مسابقه ۵ فروردین تیم‌های تاجیکستان (که هیچ مورد ابتلا به کرونا در آن گزارش نشده است) با مغولستان نباید خطر خاصی داشته باشد.

دردسرهای ایران

در مورد ایران این مساله صدق نمی‌کند. به دلایل مختلف احتمال توافق فدراسیون‌های حریف با ایران بسیار پایین است. حتی اگر توافقی هم صورت بگیرد، بعید به نظر می‌رسد کنفدراسیون فوتبال آسیا یا فیفا اجازه بدهند که این مسابقه‌ها طبق برنامه انجام شوند.

ایران در دور برگشت مسابقه‌های انتخابی جام جهانی چهار مسابقه پیش رو دارد. در فروردین دو مسابقه: با هنگ‌کنگ در تهران و با کامبوج در پنوم‌پن. سپس دو مسابقه حساس با بحرین و عراق که طبق برنامه اولیه قرار بود خرداد ماه در تهران برگزار شوند.

با توجه به شرایط فعلی شیوع ویروس کرونا در ایران بسیار بعید است که کادرفنی، بازیکنان تیم ملی و فدراسیون هنگ‌کنگ راضی شوند تا به ایران سفر کنند. در همین حال فدراسیون فوتبال ایران که با پرونده‌های متعدد مالی و شکایت بازیکنان و مربیان خارجی از تیم‌های لیگ روبرو است و مشکلات قانونی در اساسنامه خود دارد در شرایط مناسبی نیست تا بتواند اردویی استاندارد برای تیم ملی بزرگسالان تشکیل دهد.

لژیونرها ، قرنطینه و لیگ تعطیل

توجیه کردن فرا خواندن ملی‌پوش‌های ایرانی که در باشگاه‌های خارجی توپ می‌زنند هم اصلا آسان نیست. پروازهای اکثر کشورها در حال حاضر به ایران قطع شده است. در عین حال جلب رضایت باشگاه‌ها برای در اختیار گذاشتن این بازیکنان هم ساده نیست.

به طور مثال اگر علیرضا جهانبخش برای اردوی تیم ملی به ایران سفر کند، در بازگشت به بریتانیا باید دو هفته قرنطینه شود و باشگاه برایتون در این مدت او را در اختیار نخواهد داشت. یا برای بازیکنی مثل سامان قدوس که بعد از چهار ماه محرومیت، تازه دارد به ترکیب اصلی آمیان برمی‌گردد، یک وقفه دیگر مضر خواهد بود.

اصلا فرض کنیم، برایتون و آمیان به ملی‌پوشان ایرانی خود اجازه رفت و برگشت به کشورشان را بدهند. به نظر شما باشگاه‌هایی مانند لیورپول، منچستر سیتی و پاری‌سن‌ژرمن حاضرند ریسک مبتلا شدن ستاره‌های میلیون دلاری‌شان در تماس با بازیکنانی مشکوک به داشتن ویروس کرونا را قبول کنند؟

حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که دراگان اسکوچیچ با بازیکنان شاغل در لیگ ایران می‌تواند از پس کامبوج و هنگ‌کنگ برآید، باز هم مشکلاتی وجود دارد.

در شرایطی که ایران با دو شکست پیاپی مقابل بحرین و عراق در گروهش سوم است جای ریسک وجود ندارد. به علاوه لیگ داخلی ایران فعلا تعطیل شده و قرار است اگر شرایط به حالت عادی بازگشت از ۱۴ فروردین – که بعد از دو مسابقه با هنگ‌کنگ و کامبوج است – پیگیری شود. با تعطیلی لیگ و رسیدن به تعطیلات نوروز بازیکنان داخلی هم اکثرا از تمرینات تیمی به دور بوده‌اند و آمادگی لازم را نخواهند داشت.

“بدون تماشاگرانم هرگز”

هر کسی تجربه‌ای از فوتبال حرفه‌ای داشته باشد به شما خواهد گفت که محال است هنگ‌کنگ، بحرین و عراق راضی شوند در این شرایط به ایران بیایند و در قبالش امتیازی نگیرند. شاید تنها شرطی که می‌تواند آنها را راضی کند در تهران به زمین بروند یک استادیوم بدون تماشاگر و برگزاری مسابقه پشت درهای بسته است. شرطی که نه تنها برای ایران منطقی و حرفه‌ای نیست بلکه می‌تواند مهلک هم باشد و پرونده صعود به جام جهانی را همین جا ببندد.

شرایط صعود به دور بعدی انتخابی جام جهانی برای ایران بسیار سخت شده است و ایران باید دست‌کم ۳ مسابقه از ۴ بازی باقی مانده را ببرد تا شانسی برای بالا رفتن به دور بعدی انتخابی داشته باشد.

برای بردن این مسابقه‌ها فقط تلاش بازیکنان و برنامه‌ریزی کافی نیست. امتیاز میزبانی و تشویق هواداران پرشور ایران هم باید به کمک بیاید تا حریف تحت فشار بیشتری قرار بگیرد.

به گفته بازیکنان و کادر فنی تیم ملی در هر دو شکستی که ایران مقابل بحرین در مسقط و مقابل عراق در اردن پذیرفت هواداران تیم حریف (میزبان) نقش پررنگی بازی کردند و جو را برای ایران سنگین کردند. هواداران ایران هم خیلی وقت است که منتظرند در مسابقه‌های خانگی دور برگشت از خجالت آنها در بیایند.

به این ترتیب خیلی راحت می‌شود به این نتیجه رسید که توافق برای برگزاری مسابقه‌های ملی ایران در این شرایط به نفع هیچ‌کس نیست. نه هنگ‌کنگ، نه کامبوج، نه بحرین، نه عراق و نه ایران. با تداخل تقویم مسابقه‌های باشگاهی و ملی، همین‌طور کش آمدن لیگ داخلی تا اواسط تابستان به نظر می‌رسد منطقی‌ترین زمان برای انجام این ۴ مسابقه شهریور یا مهر سال آینده خواهد بود.